BW Türkiye

1. “Körlük” – José Saramago (Nobel 1998)

Portekizli yazar José Saramago’nun başyapıtı olan Körlük, bir salgın sonucu tüm bir toplumun görme yetisini kaybetmesini konu alır. Roman, insanların medeniyet maskesi düştüğünde ortaya çıkan vahşiliği ve dayanışmayı sarsıcı bir dille anlatır.

“Görmek isteyen göz, aslında görmek istemeyenden daha kördür.”

2. “Kalpazanlar” (Les Faux-Monnayeurs) – André Gide (Nobel Edebiyat Ödülü: 1947)

Roman, bir yandan genç bir kuşağın kimlik arayışını, diğer yandan toplumsal ve ahlaki ikiyüzlülüğü anlatır.

Merkezde, “kalpazanlık” kavramı yalnızca sahte para basmak anlamına gelmez — aynı zamanda sahte duyguların, ikiyüzlü ahlakın ve sahte yaşamların simgesidir.

3. “Sevilen (Beloved)” – Toni Morrison (Nobel 1993)

Amerikalı yazar Toni Morrison, köleliğin insan ruhunda açtığı yaraları şiirsel bir dille işler. Gerçek olaylardan esinlenen bu roman, geçmişin hayaletleriyle yüzleşme cesaretini anlatır.

“Özgürlük, bir daha asla kimseye ait olmamayı öğrenmekti.”

4. “Yaşlı Adam ve Deniz” – Ernest Hemingway (Nobel 1954)

Basit bir hikayenin ardında büyük bir insanlık destanı. Yaşlı balıkçı Santiago’nun okyanusla mücadelesi, aslında insanın doğa, kader ve kendisiyle savaşıdır.

5. “Seneler” (Les Années) – Annie Ernaux (Nobel 2022)

Seneler, bir kadının yaşam hikayesiyle birlikte Fransa’nın 1940’lardan 2000’lere uzanan toplumsal belleğini anlatır.

Ernaux, çocukluğundan yetişkinliğine kadar yaşadığı dönemi, “ben” yerine “biz” diliyle aktarır. Böylece bireysel bir otobiyografi olmaktan çıkar, kolektif bir tarih anlatısına dönüşür.

Zehra KILIÇ